Last days in Kathmandu!

De vlucht ging goed en snel en een beetje spannend voor mijzelf maar hè exposure schijnt te helpen op den duur. Blij weer te kunnen settelen in het fijne hotel The Sacred Valley Home bij Giri en zijn gezin. Zijn twee zonen zijn geweldig en doen alles om het de gasten naar de zin te maken. Ze zijn blij ons weer te zien en lachen erom dat de Pokhara bus reis een "only once in a life time experience" was.

We doen een beetje rustig aan deze dag. Eten een late lunch bij Gaia en gaan in groepjes wat shoppen. Inmiddels valt de regen met bakken uit de hemel en lopen we op slippertjes door de modder. We schuilen bij een Illy koffie tentje voor de regen en dat was een goed idee want het dondert en bliksemt en die slaat ook hier en daar in. 

Vrijdag hebben we afgesproken om de SERC school te bezoeken. Kalpana, een van de Nepalese trainers, runt deze school voor kinderen met een beperking, samen met haar man Anish. Het is prachtig om te zien wat ze hebben neergezet en hoe ze ieder jaar verbetering aanbrengen. Ze zijn op bezoek geweest in Adelante en ze proberen de dingen die ze bij ons in het centrum hebben gezien hier te implementeren. We krijgen een rondleiding langs alle klasjes en therapie ruimtes. Hier en daar praten we met vrijwilligers uit Canada die aan het werk zijn in de school. Gepassioneerde jongeren, mooi. Het valt op dat ze best mooi en gevarieerd materiaal hebben en een goede bezetting in de klasjes zodat alle kinderen aandacht krijgen. Ze zijn actief bezig met de kinderen en maken plezier en dat vinden we erg belangrijk. Hier en daar steken we meteen de handen uit de mouwen, spelen mee of geven tips. Mijn handen jeuken en ergens knaagt er ook een beetje schuldgevoel. Ik had ipv tempels bezoeken ook hier nog heel veel kunnen doen. Marjo voelt dit hetzelfde en we praten even erover hoe we dit voor onszelf een plek moeten geven. Kalpana vraagt herhaaldelijk of ik niet twee weken in school kan komen om training te geven....we gaan het bekijken wat mogelijkheden zijn. Drie fysio's die hier werken hebben de avanced course gevolgd maar je merkt als je ter plekke bent en nog extra input kan geven dat ze net dat duwtje in de rug krijgen wat nodig is. Clown Bea gaat aan de slag en de kinderen vinden haar geweldig. Ze tovert een glimlach op hun gezicht en het is zo prachtig om de interactie te zien. We kopen het kleine winkeltje met kettingen en armbandjes bijna leeg en er wordt ook hier fors onderhandeld want de kinderen moeten zich later op straat ook kunnen redden. We nemen afscheid en we gaan op zoek naar een taxi. Recht voor onze neus staat er een  met een slapende chauffeur. Marjo tikt op t raampje en ja hoor rise and shine.....ik zeg nog "everything ok after power nap"....en we zijn al onderweg.  We sluiten deze dag weer af bij Gaia. Een heerlijke plek waar we ons thuis voelen en even kunnen landen. 

Zaterdag in Kathmandu, vandaag staat ook weer een en ander op de planning. Een bezoek aan het hostel dat behoort bij de SERC school van Kalpana en Anish. Hier verblijven zo'n 30 kinderen met een lichamelijke en verstandelijke beperking die geen ouders meer hebben of waarvan de ouders te ver weg wonen. Kalpana en haar man vangen deze kinderen op.  

Eerst even wat rondlopen door Thamel en we kopen onderweg bij een bakker lekkere muffins om mee te nemen naar het hostel. De muffins kopen we van donatie geld van lieve schoonzus Anouk en schoonbroer Roger.   

Anish en Kalpana halen ons op en we zien tijdens de wandeling naar het hostel een ander Nepal. Weg uit de toeristen buurt en langs achteraf straatjes krijgen we een blik op het echte leven. Veel armoede is zichtbaar. Hier en daar delen we kleine cadeautjes uit aan kinderen op straat. 

We komen aan in het hostel. We nemen plaats in de slaapzaal. We delen de muffins uit en ze worden soms met papier en al opgegeten. Zo mooi om te zien hoe je met weinig geld iets groots kunt doen.  Er wordt gedanst, enkele kinderen geven een optreden en we gaan samen los op de muziek. Stralende snoetjes en ik geniet tot in mijn tenen. Nageltjes worden gelakt, cadeautjes uitgedeeld, ballonnen geblazen en ook hier breekt de tijd aan om afscheid te nemen. Lieve woorden van Kalpana die haar wens blijft uiten dat ik een paar weken kom werken in de school. We eindigen met warme knuffels, wat boffen deze kindjes dat ze hier een plek hebben gekregen om te wonen.

We gaan door naar het huis van Sarana (ook een van de Nepalese trainers). Ze heeft speciaal de familie monnik gevraagd om samen met ons te bidden en ons te zegenen. We komen binnen en worden hartelijk ontvangen. We lopen direct door naar de badkamer want we moeten ons handen goed reinigen voordat we de monnik begroeten. We nemen plaats in de slaapkamer op kussentjes en de monnik zegt mantra's op die wij, zo goed als mogelijk, proberen na te zeggen. Dan wordt er een bolletje wit garen uitgerold door de kring en houden we dit allemaal samen vast. Het begin van de draad is gewikkeld rond een bosje bloemen dat in een kelk met water staat. Dan volgt er een lang gebed ter zegening van de Adelante groep met speciale aandacht voor John en Ingrid. Mooi deze symboliek van een draad die ons allen verbindt. Na afloop krijgt iedereen een handje water uit de kelk waar de bloemetjes in stonden en we moeten dit over ons hoofd sprenkelen. Dan wordt het bolletje garen opgerold en komen we een voor een bij de monnik en krijgen we het garen om ons pols gewikkeld tot armbandje, ze knoopt het uiteinde met een zegen. Wat een mooi ritueel, een draad die ons allen verbindt en die we nu bij ons dragen. Marjo en John geven de offers (koekjes, gedroogde noodle soep, rijst en papaya) aan de monnik. 

Na afloop eten we samen lunch bij Sarana. Een deel van de groep, waaronder ikzelf, voelen zich al een aantal dagen niet optimaal en Sarana maakt ons een kopje kruiden thee die goed zou zijn voor maag en darmen. Ik krijg t moeilijk weg maar met 4 scheppen suiker lukt het. 

Ook hier nemen we afscheid van een bijzonder mens. De cursus vond plaats in het CP centre waar Sarana als fysio werkt en ze heeft organisatorisch enorm veel gedaan. Dit bezoek was goed, ook om haar schoonfamilie, waar ze bij woont, te laten zien hoe belangrijk zij is. 

We keren terug naar het hotel en ik val in een diepe slaap. Merk dat mijn lichaam uitgeput is van de lichamelijke ongemakken en ik laat ook hier weer wat kilo's achter. Maar ik voel me vooral verrijkt, verrijkt door nieuwe vriendschappen, alle indrukken, alle ervaringen, alle emoties.....we hebben heel veel kennis overgebracht maar wat heb ik zelf ook weer veel geleerd en inzichten gekregen. Het was een spirituele reis, intens en bijzonder.  

S'avonds zijn we weer compleet en eten we in het hotel een maaltijd van Giri en zijn gezin. We luisteren naar elkaars verhalen, Eugene en zijn gezin die terug zijn van de trekking, Peter en Carolien die nogmaals green pastures hebben bezocht en positieve gesprekken daar hebben gehad en onze avonturen van afgelopen dagen.Het voelt goed om weer samen te eindigen hier. 

Er is een mooie afscheidsspeech van Ruud en een speciaal dank woord en cadeau's voor onze Marjo. Zonder haar hadden wij hier niet al dat werk kunnen verrichten.   

Peter zingt een prachtig lied "ne me quitte pas" en ik ben tot tranen geroerd. Zelf schenk ik iedereen een klein beeldje van een god of Buddha met een persoonlijk dankwoord. Wat een prachtige groep mensen die hier vrijwillig al dat werk hebben verricht. Een jaar van voorbereidingen, vergaderingen tot soms in de late uurtjes en keihard werken met enorm veel flexibiliteit, alles vanuit een gedeelde passie.....werken met CP kinderen en onze kennis willen delen.....reaching the unreached.Ik voel me dankbaar hier dit jaar mijn deel aan te hebben mogen bijdragen. 

De dag is hier ten einde en morgen staat ons nog een hele bijzondere laatste activiteit te wachten.....

Louise Hayes en haar man sherpa Mingma nemen ons mee naar de Pokan monestery boven op een berg in Boudha. Ik denk dat dit een hele mooie afsluiting gaat worden.....van een hele bijzondere reis......en dan, dan, vliegen we naar huis en ben ik ontzettend blij om onze kids, familie, vrienden en niet te vergeten honden weer in de armen te sluiten en onze verhalen te delen. 

Nepal heeft mijn hart gestolen en zoals o.a Leo en Peter voorspelde...pas maar op want je wordt verliefd op dit land en keert niet meer hetzelfde terug!

Namaste