Day 4...weer een bijzondere dag!

18 oktober 2016 - Chengdu, China

Gisteren laat gaan slapen. T verwerken van de eerste werkdag, t uiteten          s'avonds, alle prikkels, geluiden, geuren...teveel om meteen naar bed te gaan. Daarbij moet ook nog voorbereid worden voor de tweede lesdag. T blog bijhouden neemt ook tijd in beslag maar is voor mij een goede manier om even rustig op mijn kamer af te schakelen en de dag schrijvend samen te vatten en t n plek te geven.

Jullie reacties zijn hartverwarmend en doen ons goed. Leuk om te horen dat er zoveel mensen actief het weblog volgen. T plaatsen van foto's wilde afgelopen dagen niet echt lukken maar ik probeer t ieder dag opnieuw. Wifi in t hotel is matig maar vanavond lijkt t beter te gaan.

Na een korte nachtrust vandaag onze tweede werkdag! We raken al gewend aan de structuur van de dag. Taxi haalt ons op, snel doorlopen naar de kamer waar de clinical operations plaatsvinden en daar zit onze groep al klaar dus hup aan t werk. We worden in de watten gelegd want ze weten dat we snakken naar koffie en ze houden goed in de gaten wanneer de bekertjes leeg zijn. De ochtend beginnen we met terugblikken naar de eerste dag. Op een groot bord maken we de belangrijkste leerpunten visueel. Follow the child, have fun with the child, work together with your team and wait wait wait zijn onze lijfspreuken geworden. Ze hebben geen idee dat vanuit plezier een kind zoveel meer leert, dat ze in zijn belevingswereld moeten blijven en dat er tijd nodig is om een prikkel te verwerken voordat de volgende al gegeven wordt.

We besteden veel tijd aan voedingsproblemen, hoe deze te onderzoeken en te behandelen. Ze vragen continu naar pasklare oplossingen. Ingrid blijft heel goed en rustig uitleggen dat ze naar t totale plaatje moeten kijken en moeten analyseren waar t probleem vandaan komt en of dit te beïnvloeden is. Ze zijn ontzettend sterk in onderzoek en doen dat uitgebreider dan wij doen. Ze hebben enorm veel kennis daarover en meten alles. Maken zelf slikvideo's en alle apparatuur is aanwezig. Dit omzetten in praktisch handelen is echter een brug te ver. De basis van eet- en drinktherapie, beginnen met t opbouwen van een goed zithouding is hun volledig onbekend. Kindjes komen soms liggend binnen in een rolstoel en krijgen liggend eten. Ze geven veel passieve stimulatie therapie en masseren, vibreren en gebruiken bij ieder kind ice swaps (soort wattenstaafjes die bevroren zijn) en doen dat allemaal snel en hard. Dus t is tijd vandaag voor een echte ervaringsles....zelf ervaren hoe t is om bewogen te worden met een blinddoek om en niet weten wat er gaat gebeuren, liggend te eten, te drinken in een slechte houding met je hoofd achterover, hoe t is als er ineens ijsprikkels gegeven worden in je gezicht zonder enige introductie of opbouw. Ze vinden het spannend en wij noemen onszelf "The crazy dutch woman" maar ze staan er wel voor open en na enige aarzeling kondigen zich de ene na de andere vrijwilliger aan. Na verloop van tijd is de hele groep actief met elkaar aan het oefenen en we zien echt dat er een wereld voor hun open gaat! Yang een van onze vertalers vraagt aan mij "so in Holland you think that a child should have fun during therapy and from there you can learn much more?" Yeahhhhh, kwartjes of Chinese muntjes beginnen te vallen. Zo essentieel om ze iets mee te geven van deze basis principes! Als hier ook maar een beetje van blijft hangen zijn we al erg blij!!

Iedere dag nemen we een andere soort Nederlands snoep mee. We gebruiken dit in de ervaringsles rondom voeding. Ze vinden dit geweldig!!! Vandaag zure matten.....dat vinden ze heerlijk en de zak is heel snel leeg. "We like this more than drop"! Er zitten een aantal Chinese studenten heftig in hun handen te klappen als de zakken met snoep uit t koffer komen. Zo lief.

We besteden veel aandacht aan eet- en drink technieken die voor hun onbekend zijn. Ook hiervan denken ze dat dit de oplossing is voor slikproblemen, kauwproblemen, voedseltransport problemen en speekselverlies dus blijven we uitleggen dat dit alleen zorgt voor een zo optimale uitgangspositie om te eten en dat dit faciliterend werkt en niet oplossend. Dat blijven ze moeilijk vinden. Ingrid geeft een hele demonstratie en ze vinden t geweldig.

We geven na deze les aan dat ze al t materiaal mogen houden dat we hebben meegebracht. Ze begrijpen t niet maar zodra we zeggen "souvenirs" zijn ze helemaal in extase. Enkele deelnemers komen van buiten het revalidatiecentrum en hebben al snel lepels wegstopt in hun tas. Neo durft daar niks van te zeggen "that is not done".....nou ja wij in Nederland durven dat wel dus hup inleveren materialen en zorgen dat ze op de juiste plek belanden.

Ingrid en ik zijn moe na de ochtendsessie. Er is een kleine pauze maar tijdens dit moment staat er meteen een groepje om ons heen met nog meer vragen. Dus leermoment voor onszelf, morgen plannen we een "echte" pauze in en willen we dan geen vragen beantwoorden. Beetje eigen grenzen bewaken want we merken dat ons energielevel afneemt en we moeten nog lang.

T is lunch tijd en we gaan met twee vertalers weer in de aparte mooie kamer lunchen. T is heerlijk en het is allemaal tot in de puntjes verzorgd. De lunch is alleen niet echte ontspanningstijd want we zijn voortdurend in gesprek met de vertalers. We hebben een paar minuten tijd om even buiten een frisse neus te halen (met begeleiding want ons alleen laten is niet de bedoeling)...nou ja frisse neus? Sinds we uit het vliegtuig zijn gestapt ademen we een goed vervuilde lucht in. Ook mijn weerapp waarschuwt ieder dag voor ernstige smog. Zodra je dit echter met iemand bespreekt en dat hebben we al met een vijftal Chinezen gedaan houden ze bij hoog en laag vol dat dit komt door de geografische ligging van Chengdu (tussen de bergen) en dat dit dus mist is.....mmmmm we proberen te analyseren hoe dit komt. Weten ze t zelf niet? Vertel je geen slechte dingen over t land? Moeilijk te achterhalen maar we merken dat er over bepaalde onderwerpen niet gesproken wordt.

Na enkele minuten buiten is t weer snel door naar de lecture zaal. Deze zit weer totaal vol met een groot deel medewerkers die geen kennis of interesse hebben in  logopedie en dus deze tijd gebruiken voor hun "nap". Maar we zijn eraan gewend en draaien gewoon ons lesje af. Lekker langzaam aan want anderhalf uur vullen iedere dag is best wel veel. Ieder zin wordt vertaald dus tempo kunnen we ook niet maken. De twee mannelijke vertalers (die eigenlijk gewoon jonge fysio's zijn maar omdat ze goed Engels spreken deze taak hebben gekregen) vertalen altijd onze lectures. Ze hebben ook alle powerpoints in het Chinees vertaald! Dit keer is Yang aan de beurt en hij is ontzettend nerveus. Vandaag zijn hele specifieke logopedische onderwerpen aan de beurt en daar heeft hij weinig kaas van gegeten. Hij doet t echt super en na afloop vertellen we hem dat en hij is echt gelukkig en opgelucht. We leggen na afloop de microfoon neer en hup door door naar de volgende clinical operation. In de middag altijd met kindjes dus weer benieuwd wat ze bedacht hebben....

Ze bereiden dit goed voor op papier en geven eerst een introductie van het kind. Dat gaat als volgt: Child, severe autism, can not make eye contact, no meaningfull communication....ok, we starten met de vraag wie de therapeut is van dit kind.....nobody??? Kent iemand dit kind?.....No! It's a outdoor patient......ok. Tja en wat is dan de vraag aan ons??? Mother wants to know how to improve concentration and communication. Ok. Ik zeg tegen Ingrid dat ze volgens mij willen dat wij effe laten zien hoe t moet of zo, met een Chinees kindje met ernstig autisme, die onze taal niet spreekt. T is een zeer vreemde gewaarwording hoe ze dit aanpakken en ons zo voor de leeuwen gooien. Maar gelukkig pakt t super goed uit. Ik begin met mee te spelen en kopieer wat hij doet, Ingrid vertelt in de tussentijd wat ik aan het doen ben. T jongetje is druk met wc papier (ons wc papier, trouwens de enige rol die er is:) af te rollen en ik neem t andere eind en begin naar hem toe te rollen. Hij vindt t leuk en kijkt me aan. Dan wil hij gooien met de bal en door te volgen zit ik in zijn beleving en gaan we samen op in zijn spel. Uiteindelijk zegt hij alles na wat ik zeg...in t Engels!!!! Again again, yes again. Ingrid blijft uitleggen in de tussentijd wat ik doe en welk effect dat heeft. Eigenlijk door gewoon een paar basis principes te volgen. Ze vinden t geweldig en ik ben stiekem opgelucht dat t succesvol was.

We oefenen verder met een kindje uit Tibet met een zeer laag mentaal niveau en ernstige eet en drink en communicatie problemen. Ook een wonderlijke situatie want geen enkele therapeut in het hele centrum spreekt Tibetaans terwijl ze genoeg Tibetaanse clientjes hebben. Hoe ze ouders dan inlichten of meenemen in het behandel proces blijft dubieus. Ze kunnen meteen de geoefende technieken toepassen.   

T is echt een super leuke groep waar we mee werken en onze 4 vertalers Neo, Yang, Sandra en Dazzle zijn echt geweldig. Tot nu toe echt alleen maar positieve ervaringen in hoe attent en zorgzaam iedereen is die we tegenkomen in China. Wat n prachtig volk. Alle kinderen die we tot nu toe hebben gezien hebben nu al mijn hart gestolen.

De hele dag door worden we vastgelegd op video (en daarnaast zo'n 40 iphones:). De gehele clinical operations filmen ze met een vaste camera man en zo nu en dan loopt er iemand binnen die professioneel foto's maakt. Waarvoor is nog niet duidelijk. Ook de lecture wordt vastgelegd....gaan ze dit nog eens terugkijken? Misschien voor de mensen die lagen te slapen:). Tja en de mobiele telefoons.....in Nederland gebruiken we deze teveel maar in China.....de telefoon lijkt soms vastgeplakt te zitten in hun handen. T is ook echt heel normaal om tijdens belangrijke etentjes gewoon te telefoneren of te chatten. Ook tijdens de praktijklessen zitten er altijd een paar dames driftig op hun telefoon en men zou dit in Nederland echt ongepast vinden. Wij nemen t maar voor wat t is.

T einde van de dag komt in zicht en ik voel me echt wel uitgeput. Ineens zegt Neo "I maybe have good news or bad news". Nou, laat maar komen. "The director wants to go out eating with you tonight". Haha nou ok, zal vast niet gepast zijn om te vragen of we dit misschien een andere avond kunnen doen dus hupsakee dan maar. We vragen nog of we misschien even mogen omkleden in t hotel (op advies van collega zelfs nette jurkjes meegenomen en hakken mochten we gevraagd worden om te uiteten met directie want dat was wel gewenst in China) maar nee hoor, gewoon zo, beetje vies en plakkerig van de dag op de sneakers mee. Ingrid en ik bereiden nog snel de volgende dag door en daar komt Neo ons alweer halen. "Ingrid, Cesar we have to go now". T gaat allemaal van hup hup snel snel (echt iets voor mij) dus ik zeg vaak tegen Neo "take a deep breath" en Ingrid zegt "relax Neo".  

We gaan met een busje naar een prachtig luxe hotel/restaurant, weer met privat dining room en langzaam druppelen er allemaal mensen binnen. De baas van t centrum blijkt niet de belangrijkste baas te zijn maar dat is The president, dan is er nog de directeur die we gisteren hebben ontmoet tijdens de lunch nog een leidinggevende, 1 tolk uit de groep van Jochem en onze Neo, een Schot en twee Nederlandse mannen die ook op dit moment overleggen hebben met t revalidatie centrum voor aanschaf apparatuur. Daarbij 3 secretaresses die voortdurend opstaan, bellen enz. T ziet er wel echt prachtig uit en alles is super verzorgd. Op een grote automatische draaitafel worden veel typisch Chinese gerechten gezet. Lever, poten van een varken:) maar ook normale gerechten met vis en vlees. De directeur vertelt geanimeerd aan de president een verhaal druk wijzend naar mij en mijn eetstokjes. Ik vraag aan Neo om even te vertalen.....De directeur vond t grappig dat ik tijdens de eerste lunch aan t stoeien was met de stokjes maar nu al volleerd er mee aan de slag ben. Dat klopt, drie maaltijden per dag met stokjes eten, oefening baart kunst. De baas van het revalidatiecentrum vindt echt dat ik een varkenspoot moet proberen "it inhances the beauty of a woman'.... ik probeer er nog onderuit te komen door aan te geven dat ik dat niet nodig heb maar ze blijven aandringen....nog mooier kan geen kwaad dus nadat Jochem voor geproefd heeft en goed gekeurd heeft ga ik de uitdaging aan. Echt, t valt reuze mee en was goed te eten!! Ook de meeste andere organen zijn best lekker dus weer wat overwonnen. Mijn tactiek is dat ik Jochem eerst laat voorproeven:) Hij beoordeelt dan de graad van pittigheid en of ik t aankan. Werkt tot nu toe goed. De drankjes zijn ook apart, heerlijke rode wijn, klein glaasje zurige dessert wijn en dan de "bean milk", een soort warme, zoete, beetje muffige melk. Alles wordt door elkaar gedronken. Ingrid en ik vinden de wijn heerlijk! The president is blij dat we er zijn en vertelt ook trots over Yvonne en Eugene die vorig jaar zijn komen lesgeven. We proosten op elkaar en onze samenwerking. 

Met t busje terug naar t hotel en lekker zo slapen....morgen een nieuwe dag vol belevenissen (hopelijk even zonder uiteten).     

Foto’s

20 Reacties

  1. Corry:
    18 oktober 2016
    Je beschrijft het zo goed dat het lijkt alsof ik er zelf ben!!
  2. Dorien Schmitz:
    18 oktober 2016
    Boh wat een lang verhaal weer. Zo levendig weergegeven. Jullie maken zo veel mee. Heel bijzonder, maar ook vermoeiend lijkt me.
    Welterusten.
  3. Theo Heijnens:
    18 oktober 2016
    Lijkt me inderdaad interessant maar ook heel vermoeiend.
  4. Tonnie:
    18 oktober 2016
    Hoi Cesarine, Ingrid en Jochem,

    Jullie pakken het allemaal super op, ook als jullie voor de leeuwen worden gegooid. Fantastisch dat het ook telkens goed uitpakt, dat ligt zeker aan de NL manier hoe je therapie met kinderen aanpakt. Ik zie de uitspraken van "take a deep breathe" en " relax Neo" zo uit jullie mond komen en dan vooral jullie non-verbale communicatie hierbij ;)
    Deze NL manier zal niet zo snel opgepakt worden in de wereld waar alles snel en sneller moet.
    Met het voorproeven van Jochem altijd even wachten en niet te snel op de voorproeverij afgaan; soms komt de pittige smaak na een paar minuten ;)

    Groeten (en kus voor Cesarine) van het thuisfront!
    Tonnie
  5. Mariejose:
    18 oktober 2016
    Heel bijzonder en wat een ervaringen ...
    Mooi uitgebreid verhaal.
  6. Mariëtte Schobers:
    18 oktober 2016
    Wat ontzettend leuk om jullie belevenissen zo te kunnen volgen! Heel veel plezier en succes nog!
  7. Patricia Spee:
    18 oktober 2016
    Leuke blog van jullie ervaring ! En herkenbaar je wordt geleefd en daarom deste belangrijker dat je alle ervaringen opschrijft :) veel plezier .
  8. Anouk Passau:
    18 oktober 2016
    Vandaag een dubbele aflevering!! Er is weer veel gebeurd en dat allemaal op 1 dag!! Ook mooie foto's erbij zodat het totaalplaatje voor ons compleet is!!
    Heel verstandig dat jullie nu een pauze zelf inroosteren, want anders worden jullie geleefd...en een tip van mij: een zakje Ors kun je ook oplossen in een grote fles water, zo vul je de zouten en mineralen aan, gedurende de dag en hierdoor blijf je je fit voelen!

    In afwachting op jullie volgende aflevering!!
    Groetjes Anouk
  9. Monique Derwig:
    18 oktober 2016
    Hoe lang hebben jullie vakantie als je terug bent? Nou het zijn tropen uren! Maar super ik zou zooooooooo genieten!
  10. Schoonvader Hen:
    18 oktober 2016
    Ik hou het iets korter als jullie dag-verslag: wow (en dan bedoel ik niet die varkenspoot)! Tot later.
  11. Margo, ernst & 3 Chinezen:
    18 oktober 2016
    Hoi Cesarine,
    Allerlei herinneringen aan onze China-reizen komen via jouw verhalen weer naar boven, heel leuk. En hoe grappig hoe jullie je hollands nuchter door het cultuurverschil heen werken.
    Petje af voor wat&hoe jullie daar doen, succes en geniet er van!
  12. Ilonka:
    18 oktober 2016
    Prachtig verhaal weer! Zo leuk om zo te kunnen meeleven!
  13. Chantal (ergo):
    18 oktober 2016
    Geweldig om weer te lezen! Super hoe jullie daar toch een verandere manier van kijken kunnen overbrengen,dat doen jullie goed!!! En leuk die ervaringsoefeningen
  14. Kerstin Thoma:
    18 oktober 2016
    Mooi geschreven Cesarine. Erg leuk om jullie belevenissen te volgen. Wat een ervaringen al de eerste 2 werkdagen. Heel veel plezier en succes nog.
  15. Maddy:
    18 oktober 2016
    Toppers zijn jullie, op alle fronten...
  16. Hanneke:
    18 oktober 2016
    Cesar en Ingrid, wat zijn jullie goed bezig! Jullie coachen, adviseren en observeren. (En passen jullie aan). Leuk om alles te lezen! Houd die humor en enthousiasme vast.
  17. Ingrid:
    18 oktober 2016
    Wat fijn om zo met jullie mee te mogen reizen ... ben bijna jaloers als ik de foto's zie langskomen maar voel ook de drukte en hectiek die je beschrijft. Ik blijf volgen ;) ...
  18. Sandra Daas:
    19 oktober 2016
    Hoi Cesarine en collega's, leuk om jullie verhalen te lezen. En al blijft er inderdaad maar wat hangen van jullie aanpak (basisprincipes).
    Groetjes en nog een goed verblijf,
    Sandra
  19. Daniëlle:
    19 oktober 2016
    Wat een fantastisch verhaal en beleving alweer en top hoe jullie het doen! Live THE moment!!
  20. Peter Heuts:
    21 oktober 2016
    Wat knap, dat jullie bij alle drukte nog zoveel en gedetailleerd kunnen schrijven!