Day 6.....never a dull moment!

Dag 6 al weer van ons verblijf! T wordt alleen maar leuker! Weer de dag begonnen met de insteek dat t wel allemaal gezien en meegemaakt hebben dus geen verrassingen meer maar nee hoor! Wat was dit weer een onvergetelijke dag!

We werken met zo'n leuke en enthousiaste groep dat t moeilijk is om dit in woorden samen te vatten. Wat zijn de Chinezen een prachtige, lieve, attente en zorgzame mensen!! We voelen ons hier zo thuis en welkom! Ik ga dit nog echt missen.

We hebben een super goede ochtend gehad met de kleine groep. Ze leren echt en dat is zo fijn om te zien! Er is een grote groep logo's en ze zijn stuk voor stuk zo'n geweldige en kundig op hun wijze.

We gaan echt met elkaar in gesprek. Een van de logopedisten zegt zo'n waardevolle geleerde dingen en we geven haar een compliment waarop ze zegt: "yes, but you inlightend me"!!!!! Een mooier compliment kun je toch niet krijgen! Ze hebben zoveel geleerd over bv hoe je ondersteuning moet inzetten bij een kind dat niet spreekt, totaal nieuw voor hun.

We zijn druk aan t les geven en ineens is daar weer de streng ogende controle mevrouw. Ze komt iedere dag binnen en begint dan de namen af te roepen en te checken of iedereen er is. Gewoon zo midden in een les. Ze vraagt ook niet of ze even mag storen. Ze is hoofd van afdeling opleidingen dus heeft ook de taak om te kijken of iedereen wel netjes op zijn plek zit. Maar vandaag komt ze voor iets anders....ze kwam gisteren al vragen voor onze paspoorten en een bewijs van de terug vlucht "for the gouverment". We hebben netjes kopietjes gemaakt en ze bekijkt zorgvuldig onze paspoorten. De visum pagina en de stempel die we bij aankomst kregen wordt bestudeerd en dan maakt ze foto's ervan. Dan komt de vraag of we ook een foto kunnen maken en opsturen van de stempel die we krijgen als we t land uitgaan! Ja hoor, no problem. De regering wil dus echt 100% zeker weten dat we de terugvlucht genomen hebben, een ticket is niet genoeg bewijs maar een stempel bij t laatste poortje voor t vliegtuig wel. Heel bijzonder.

De traditionele Chinese geneeskunde blijft ons integreren. Vandaag met Ingrid nog eens langzaam gewandeld door de gang en alle deuren staan altijd open dus beetje binnen gluren......Er liggen kinderen en volwassenen aan allerlei voor ons vreemde machines en slangen en pompen, stoomkastjes en weer kinderen die moeten wachten met wel 50 accupunctuur naaldjes in hun gezicht of op hun hoofd. T ziet er allemaal zo indrukwekkend uit. We lopen verder en er is ook een grote fysio oefenzaal waar ze sling therapie geven. Er hangen kindjes met 1 been in de sling en een fysio telt heel hard tot 20. De kinderen moeten met 1 been in de sling steunend op handen blijven staan. Ieder kind heeft een vader of moeder bij zich. De fysio telt heel hard en ze loopt rond met een stok. Waarvoor deze is hebben we niet gezien maar we denken dat als de kindjes inzakken ze met de stok omhoog gedirigeerd worden.  

Ingrid en ik plannen nu heel goed de pauzes in en gaan dan ook echt even uit de warme kamer. Van Jochem geleerd dat we vooral hun zelfstandig aan t werk moeten zetten dus we hebben een leuke opdracht bedacht:). In Nederland hoor je soms nog wel gezucht en gesteun wanneer je studenten een taak laat doen maar hier in China niet. Ze springen op, verdelen de groepen en gaan hard aan de slag. Wanneer we terugkomen zijn ze nog heel hard aan t werk. Zo prestatie gericht en goed willen doen.

Een van de fysio vertalers van Jochem spreekt ons aan in de gang. Het afdelingshoofd van de fysio wil vanavond met ons uiteten:). Typical Sichuan food.....benieuwd. Ook dit vinden we zo bijzonder en attent. Ze willen allemaal iets doen voor ons en zorgen dat we t fijn hebben en ons iets meegeven van hun cultuur. Hartverwarmend.

Lunchtijd! De logo's vragen of we mee naar buiten willen voor een groepsfoto. Hoe dit in zijn werk gaat is echt een schouwspel. Een iemand neemt de leiding en dirigeert iedereen naar de juiste plek. Er is een duidelijke hiërarchie in wie waar op welke rij moet staan. Wij in t midden (we moeten vooral rechtop staan zodat te zien is dat we lang zijn). Aan mijn rechterkant staat een rij, iedereen met de schouders naar mij toe gedraaid en ook met een been naar mij toe. Aan de kant van Ingrid hetzelfde....naar Ingrid toegedraaid. Op de grond zitten de studenten die van buiten t centrum komen. De foto's worden goed bekeken en nee t is nog niet helemaal perfect, dus allemaal een paar meter naar achteren en opnieuw. Klaar? Nee, dan komt de foto met alleen de afdeling logopedie van t centrum, dan een paar foto's met afdelingshoofd zelf, dan foto's van individuele logo's met ons. Alles neemt natuurlijk tijd in beslag en Neo is not amused. Ik vraag of hij t niks vindt en hij zegt dat ze niet zomaar iets moeten veranderen aan t programma, daar houdt hij niet van. T is zijn taak om voor ons zorgen en dan moeten geen onverwachte dingen gebeuren. De afdeling logopedie doen schijnbaar vaker spontane dingen haha (net als wij). Neo vertelt dat de hoogste baas, de president boos is op hun! Ze hebben ons op de eerste werkdag meegenomen hotpot eten en de baas had dit gepland voor dinsdag en ook al een tafel gereserveerd voor ons in een bekend hotpot restaurant! T was de bedoeling dat hij ons als eerste zou meenemen uiteten en de logo's hebben spontaan zijn plannen doorkruist waardoor hij in een ander restaurant met ons moest gaan eten. Neo maakt t ons goed duidelijk "you are verry important vip guests so I have to make sure that you have a good time here".

We lunchen en door de foto sessie kunnen we niet naar de rust kamer. Ingrid en Jochem proberen "the preserverd eggs" (ze bewaren de eieren 1 maand in modder en wortel in t donker en dan verwerken ze de eieren in bv soep. Ze vinden t geweldig wanneer je iets probeert maar ik sla deze even over.

De lecture gaat goed en Ingrid en ik voelen ons als een vis in t water. We doen zelfs kleine demonstraties met een hoop expressie om de zaal een beetje wakker te houden.

We lopen terug naar de praktijk ruimte en de kinderarts spreekt ons aan. Hij vond de lectures goed en vertelt over de verschillen tussen Nederland en China op t gebied van communicatie en autisme. T is ons duidelijk geworden de afgelopen dagen dat als je kind in China niet spreekt de therapeuten t kind moet leren spreken, niet lopen is leren lopen, niet eten is leren eten...de verwachtingen en de eisen van ouders zijn torenhoog en kunnen de therapeuten vaak niet waar maken. In China is t heel belangrijk om normaal te kunnen functioneren en alle beperkingen moeten worden opgelost.

Onderweg lopen we altijd langs een heel klein schattig winkeltje in t revalidatie centrum. We vragen aan Neo of we heel even naar binnen mogen. Hij is volledig onthutst dat wij alleen maar roepen "ohhhhh look how cute". We kopen een paar dingetjes voor de kindjes op ons werk in Adelante en Neo zegt dat hij niet begrijpt dat wij "the ordinary stuff" zo geweldig vinden.

Zo blijven we cultuurverschillen ontdekken. De manier hoe ze eten, vol smaak en geluiden, hoe een serveerster gewoon midden in het restaurant iets ophaalt uit haar keel en dat in de plantenbak tussen de gasten spuugt, dat ouders hun kind gewoon mogen slaan en er geen telefoon normen/waarden zijn...je belt gewoon terwijl je midden in gesprek bent met iemand. Dit wordt ook duidelijk in de middag therapie sessie.

We zien twee jongens (nog steeds geen meisjes gezien) beide met ernstige communicatie problemen en autisme. T is zo ontroerend om te zien hoe ze alle geleerde technieken toepassen! We bespreken t na en ze geven alleen maar complimenten dat ze dit van ons hebben geleerd. Dit is waarvoor we gekomen zijn!!! Missie is nu al geslaagd.

We evalueren de twee behandelingen en we hebben echt niks toe te voegen. Ze passen alles toe wat we deze week hebben geleerd. Ingrid en ik hebben besloten dat we bepaalde dingen niet kunnen veranderen. Hun tempo van spreken en handelen ligt velen malen hoger dan bij ons dus kunnen we niet verwachten dat ze hun communicatie met kinderen in hetzelfde trage tempo doen als wij maar we zien dat ze echt hun best doen om te vertragen. Zo leuk ook dat je eigenlijk de taal niet hoeft te spreken om te kunnen zien dat ze nu meer wachten, t kind meer kansen geven, hulpmiddelen inzetten, beurt nemen enz.

We bespreken ook dat bepaalde dingen in Nederland niet gepast zijn. Bv een vader die heel boos in de behandeling naast zijn zwaar autistisch kindje zit en hem om de paar minuten een klap wil verkopen, een moeder die heel actief wordt betrokken in de therapie en mee moet spelen de hele tijd op haar telefoon zit te chatten, ineens de kamer uitloopt om te bellen. Ik geef aan dat wij in Nederland gewoon zouden zeggen dat dit niet de bedoeling is. In China is dat zeer ongepast en onbeleefd om te zeggen.

We zijn klaar en Ingrid en ik willen gaan voorbereiden voor morgen. Ineens staat een logo voor mijn neus...."the acupuncture doctor has time for you now". O jee, ik ook met mijn grote grond en bla bla bla  "oh I have to try that.....Gelukkig zegt Ingrid dat ze ook wel een behandeling wil dus daar gaan we.

Zodra wij naar binnen gaan volgen er een horde andere mensen ons achterna de kamer in....Zal bijzonder zijn dat de dutch woman een acupunctuur behandeling willen. Na wat we deze week gezien hebben op deze afdeling weet ik ook niet of dit wel een goed idee was. Maar wie A zegt, zegt ook B en na t eten van alle organen van een varken en zelfs zijn poten is dit natuurlijk appeltje eitje. Ik vraag wel even voor de zekerheid of ze schone naalden gebruiken....Yes off course! Pff gelukkig. Er ligt een patiënt in de hoek maar hup die moet meteen plaatsmaken voor ons zodat wij met een gordijntje ervoor privé kunnen liggen. Eerst onderzoekt de arts Ingrid en mij. Mijn nek en schouders en boven rug zijn in niet al te beste conditie zegt ze. Tja.......Ze vraagt of we teveel werken. Goed gezien, afgelopen maand was nogal een overleef maand dus hier en daar zit behoorlijk wat vast. We gaan liggen, schone overtrekken worden gepakt en ze vragen netjes of de bovenkant van onze blouse een beetje loskunnen maken. We trekken gewoon onze blouse uit, no problem...meteen commotie, alle mannen moeten meteen weg.

Ingrid is eerst aan de beurt. Mmmmm, t ziet nogal heftig uit. veel naalden, grote naalden en dan sluiten ze haar aan op elektrische stroom.....Oef, Ingrid voelt van alles en t is niet allemaal lekker zeg maar. Kan ik er nog onderuit komen? Maar ik ben al aan de beurt. Nondeju zeg, best wel heftig en behoorlijk pijnlijk. Ingrid mompelt dat t in Nederland anders aan toe gaat....hier dus niet. Ze sluiten me aan op de stroom maar twee punten links (slechte kant) zijn erg pijnlijk. Even 20 min op tanden bijten. Bovenop de naalden, ja er bovenop plaatsen ze een houten doos die warmte afgeeft.....de rook dozen die wel eerder hebben gezien. De dokter vraagt: "you go to bed to late, to little sleep". Jeetje, hoe weet ze dat? ? "You have to watch your posture, not on computer to long, no heavy bags". Sandra blijft de hele tijd wachten. Opeens zegt ze "oh Cesar, I can see your blood stream". Tja, ik kan t zelf niet zien maar schijnbaar zorgt de houten warmte doos voor de bloeddoorstroming. Ik ben erg blij dat de 20 min voorbij zijn en alles doet zeer. Ik zal waarschijnlijk morgen grote groene plekken krijgen omdat mijn naalden dichtbij bloedvaten zaten zeggen ze. OK. De twee plekken doen na afloop flink pijn en ik vraag me af of ik morgen mijn nek nog kan bewegen maar gelukkig trekt dit in de loop van de avond weg.   

Pfff ik moet er van bijkomen en Ingrid weet ook niet of ze hier goed aan gedaan heeft. Veel tijd om erover na te denken hebben we niet. We worden opgehaald om te gaan uiteten. Wat en waar we gaan eten is echt helemaal geweldig. Een groep fyio's nemen ons mee in twee auto's. Ingrid en ik hebben geen idee waar ze ons naar toe nemen. We stoppen, Yang springt uit de auto en zegt: "I'm gonna get some tofu". Ok, moeten we blijven zitten? Wat gaan we doen met de tofu? In de auto eten? We vinden t hilarisch, t is echt nooit saai hier. 10 minuten later is hij er weer met allemaal zakjes met bakjes. Hup weer verder rijden. Weer stoppen we in een geweldig leuke straat vol eettentjes. Nu wel uitstappen en aan de straat gaan we in klein eettentje zitten op plastic krukjes. De zakjes worden opgemaakt, bakken verdeelt en uit de keuken komen allemaal bakjes met heerlijk eten. "Don't eat to much, it's just the beginning". Ohhhhh. Dus niet te lang blijven hangen maar we gaan door, de auto in en naar t volgende restaurant. Zo leuk. We eten echt traditioneel eten, geen sjiek restaurant maar heerlijk tussen de locals en ze willen dat we alles proeven van hun lekkerste voedsel dus daarom gaan we van eettent naar eettent. Geweldig. Op de volgende plek krijgen we een handschoen aan en er staat een grote schaal slakken klaar en heerlijke  boekweit thee. Dan komt er een grote vis, gefermenteerde tofu:(, dumplings en n heerlijk zoet gerechtje. Dan staat een gedeelte van de fysio's op en 10 minuten later zijn er weer met allemaal zakjes en bakjes. Nog meer!!! In t zuiden van China is eten heel belangrijk...nou in t Zuiden van Nederland ook dus laat maar komen. Ze besparen zich geen enkele moeite en we bedanken ze wel tien keer. Echt zo onder de indruk van de gastvrijheid.

Ze eisen dat we voor t hotel worden afgezet terwijl we best zin hebben om te lopen maar we volgen maar waar zij zich prettig bij voelen.

T is in ieder geval duidelijk. We love China!!