Een einde en een nieuw begin.....

29 april 2017 - Kathmandu, Nepal

Dag 6 van de training is aangebroken. De laatste werkdag in het CP centre. 
De koffers staat klaar, we checken uit het hotel Lalit Heritage....wat n bijzondere plek is dit gelegen aan Durbar Square. 

Eugene en ik stappen in een echte Nepalese taxi en Marjo, Ingrid en Anke in een iets modernere versie. De rit naar het CP centre blijft indrukwekkend en niet in woorden te vatten. De tijd vliegt ook voorbij want er is zoveel te zien onderweg van het leven in Nepal. Ik val misschien in herhaling maar t blijft zo bijzonder. Een stalletje met hompen vlees, honden overal waar je kijkt, afval afval en nog eens afval, drukte, chaos en je ademt puur stof in tijdens de rit, maar ergens tussen al die drukte en viezigheid ook zo'n pracht. Een vrouw die op de stoep met een kaarsje en bloemetje de goden aanbidt, schoolkinderen die in tenue met lange kniekousen aan op weg zijn naar school. Kleine tempeltjes, verscholen achter poortjes waar je in flits een blik op werpt, tot in de puntjes verzorgde vrouwen in sari's. Ik krijg er niet genoeg van.

We worden weer ontvangen met knuffels en de Nepalese groet Namaste. Iedereen neemt echt even de tijd voor elkaar. 
Iedereen voelt ook dat deze dag afscheid genomen gaat worden. 

Kalpana (een van de Nepalese trainer) vraagt of we even bij elkaar kunnen komen met de twee groepen. 
Ze heeft een heerlijke chocolade taart meegenomen namens Monique Derwig. We smullen en beginnen de dag feestelijk. 

Dokter Ruud en dokter Peter hebben vandaag een hele belangrijke missie. 
Zij zijn met hun partners Liesbeth en Carolien naar HRDC het kinderziekenhuis voor een meeting met CIO's en artsen van de centra waarvan fysio's participeren in de cursus. Ontzettend belangrijk want zij willen hun meenemen in onze behandelvisie. Want een fysio kan nu van alles leren over behandelwijze maar als hij het niet kan implementeren in zijn eigen centrum door onwetendheid van managent bereik je uiteindelijk weinig. 

Wij starten in onze eigen groepen. Anke en ik gaan deze ochtend verdieping geven aan een aantal topics o.a. eten en drinken en aankleden. Zeer nodig want kennis hierover ontbreekt echt in Nepal.
De lessen gaan super, we oefenen met elkaar en eten samen met een aantal kinderen die zeer ernstige eetproblemen hebben. De logopediste van het CP centre mag deze les meedoen en ze is erg dankbaar. Ook de juf van de kinderen doet mee want zij moet het doen en overbrengen naar de ouders. Ik geniet want ohhhh wat voelt het fijn om les te geven op vooral een praktische wijze en te voelen dat het er hier zo toe doet. 

De ochtend vliegt voorbij, sultana koekjes voor lunch want geen last meer van maag en dat willen ik zo houden. 
Anke geeft nog een les in "dressing" en geeft veel voorbeelden op welke manier aankleden bij een CP kind geoefend kan worden. Daar moeten ze het van hebben. Zien, doen/ervaren.

Ruud en Peter zijn nog niet terug van HRDC dus besluit ik te gaan evalueren met de groep. Ze vullen allemaal een feedback formulier in maar ik wil het liever horen. Positieve feedback en ook veel feedback over hoe we dingen nog kunnen verbeteren. Goed om te horen. Peter en Ruud sluiten aan en we hebben een mooie afronding. 
Levert nog wat rode wangen op want een aantal jonge fysio's weten hoe ze het moeten brengen inclusief knieval en een pen waar ik nooit mee mag schrijven.
Ik heb er twee broertjes bij gekregen deze week. 

Tijd voor de eindpresentaties! We komen samen met de twee groepen, de arts en directeur van het centrum. 
Ik start met een foto presentatie van de basic course. Wat hebben we afgelopen 6 dagen allemaal geleerd. Daarna volgt Sunil, een van onze cursisten met een presentatie over een kind waar ze de hele week mee gewerkt hebben. Trots op hem hoe hij dit doet. Eugene en de cursisten van de advanced presenteren. Prachtig om te zien hoe Eugene, Anke en Ingrid hebben met hun cursisten hebben gewerkt en wat hebben ze veel bereikt. 
Ruud sluit af met een mooie speech en cadeau's worden uitgedeeld. De directeur van het centrum bedankt ons, hij praat over de toekomst en hoe hij deze week zijn school tot leven zag komen. We ontvangen cadeau's en zelfs aan de partners is gedacht. 
Iedereen ontvangt zijn certificaat en het is  mooi dat we dankzij het geld van de sponsor loop van de kinderen van Adelante zoveel geld hebben opgehaald want nu krijgt iedere cursist een pakketje met behandel materiaal mee. 

Laatste knuffels, laatste selfies en we stappen in de bus naar Thamel. Een nieuw hotel. Thamel is druk, heel druk maar het hotel ligt in een rustig straatje. 
We komen in restaurant Gaia bij elkaar. Daar is ook de dochter en schoonzoon van Margot en Eugene gearriveerd. Fijn om Margot, John en Helma ook weer te zien. Zij hebben gezorgd dat alle koffers in het nieuwe hotel zijn aangekomen. Super. 

Ik laat een prachtige Henna tekening zetten op mijn hand, nou ja dat was de insteek maar de dame schildert zich vrolijk babbelend "weet je het zeker?" een weg naar boven. T ziet er prachtig uit. Liesbeth, Helma en Marjo gaan er ook voor. 

Ruud heeft een mooi dank woord voor de groep. Het zit erop, we zijn klaar met de training....een training waar we zo lang mee bezig zijn geweest en naar uitgekeken hebben. Een rare gewaarwording en goed om even bij stil te staan. Een speciaal woord van dank voor onze Marjo want zij heeft alles hier super geregeld!!! 

Helma heeft ook een verrassing voor de CIA (Cesarine Ingrid Anke).....ze maken t spannend. We hebben afgelopen week een groei doorgemaakt met zijn allen en zijn, mag ik wel zeggen, enorm naar elkaar toe gegroeid. Persoonlijke verhalen werden gedeeld, verhalen die diep zitten, raken, er werd gelachen, veel gelachen, maar ook gehuild. Samen dit meemaken, een ervaring die bijna niet in woorden te vatten is, schept een band. 
We krijgen een t-shirt waar ze enorm veel moeite voor hebben gedaan om er drie van te krijgen. Het raakt me, zo'n bijzondere mensen om me heen, dat ik mee kon gaan op deze reis samen met deze groep en weer komen er tranen. 

De nacht was kort, nieuwe geluiden om aan te wennen. Wetend dat vanaf vandaag de groep niet meer bij elkaar is en een groot deel richting Pokhara vertrekt. 
Eugene, Margot, hun dochter Edith met vriend gaan in Pokhara beginnen aan een vijfdaagse trekking. 
Marjo en John gaan met Kalpana en haar man op pad, Ruud, Liesbeth, Ingrid en Anke gaan ook lekker naar de frissere lucht. 
Peter, Carolien en ik blijven nog even hier.
Tonnie vliegt op dit moment naar Nepal en het is fijn om deze laatste week samen te beleven en te genieten van de vrije tijd. Ik ben enorm benieuwd wat hij van Nepal vindt.

Ik ben verliefd geworden op dit land....men had me er al voor gewaarschuwd. 

Namaste 

Foto’s

10 Reacties

  1. Tonnie:
    29 april 2017
    Hoi schat,
    Dit verhaal is prachtig geschreven. Je laat de hele week nog een keer voorbij komen. Ook ik val in herhaling, jullie hebben deze week fantastisch werk geleverd en met z'n allen jullie kennis en kunde overgebracht wat direct in de praktijk werd uitgevoerd door jullie Nepalese collega's. Jullie hebben gemerkt dat zij jullie daar erg dankbaar voor zijn.
    Met zo'n intensieve week trek je naar elkaar toe, echte teambuilding. Dit zijn ook dingen die je moet koesteren. Dit is de beste manier om je collega's te leren kennen.
    Ik zit op dit moment te wachten in Abu Dhabi voor mijn vlucht naar Kathmandu, naar jou. Alleen al door jouw verhalen ben ik erg blij dat ik de komende week met jou kennis mag maken met Nepal en wellicht niet voor de laatste keer........
    Kus van het thuisfront (die heb ik meegekregen van Fleur en Joris).
  2. Monique Derwig:
    29 april 2017
    Ja Cesarine dat gevaar van verliefd worden zit er zeker in! Kijk maar wat er met mij gebeurde...... na 23 jaar ga ik er nog steeds naar toe! Veel plezier in jullie vrije week! Een warmNamaste van uit een fris Valkenburg
  3. Mariejose:
    29 april 2017
    Wat een ervaring ......mooi
  4. Trudy:
    29 april 2017
    Mooi
    Wat n ervaring, iets om te koesteren

    Nu lekker samen herrineringen maken de komende dagen....

    Dikke knuff van Guus
  5. Silvie:
    29 april 2017
    Aan iedereen een dikke proficiat voor deze prestatie. Door je blog worden we meegezogen in de bijzondere situatie, gebeurtenissen en gevoelens. Echt prachtig. Zeker weten dat dit iets doet met een mens. Ecbt chapeau.
    Nog veel reisplezier.
  6. Linda:
    29 april 2017
    Dank Cesarine, voor het laten delen in jullie belevenissen. Prachtig en waardevol om samen dit werk te mogen doen!! Hulde voor iedereen!! Ik leef en voel met jullie mee.
    En nu nog in ontspannen tempo ervaren en kunnen genieten samen met Tonnie...weer waardevol! Geniet ervan lieve mensen!! X
  7. Leo:
    29 april 2017
    Meer dan genoten van je verhalen.
    Dat er maar twee sufferds "broertje" van jou wilden worden snap ik niet.
    Zie zomaar dat je in de voetsporen van Monique gaat treden....
    Misschien is er nog een vacature binnen haar stichting?
    Nu samen met Tonnie naar een geweldig deel van Nepal. Geniet!
    En....
    Blijf ook over komende week ons zo bevlogen op de hoogte houden.
  8. Pascale:
    29 april 2017
    Weer heel mooi geschreven Cesarine, wat een ervaring! En dan dan ook nog t laatste deel van je reis delen met je geliefde , geniet x!
  9. Leonne:
    29 april 2017
    Prachtig geschreven Cesarine. Wat een geweldige ervaring. Geniet er nog van.
  10. Cis:
    29 april 2017
    Weer mooi verwoord Cesarine. Ga allemaal lekker genieten, ieder op zijn manier.
    Ik mis wel Ruud in jouw verhaal voor komende week?
    Veel plezier!!!!