From dust to mud...

Maandagochtend, het regent tot het giet in Thamel, Nepal. We besluiten te beginnen met een ontbijt bij restaurants Gaia. Verscholen onder het afdak genieten van een kop koffie, eggs and toast. Peter heeft gisteren contact gelegd met Louise Hayes. Pionier in ACT (acceptance and commitment therapy), ontwikkelaar van DNA-V model, schrijfster en mindfulness trainer. Ze is ook in Nepal en wil graag met ons lunchen! Bijzonder, deze vrouw te ontmoeten en dan ook nog hier op deze plek.

We besluiten eerst nog een beetje Thamel te verkennen. Gehuld in regenjassen lopen we door de modderige straatjes. De winkeltjes kun je verdelen in grofweg 3 categorieën. Souvenirwinkeltjes met o.a. sleutelhangers, kettinkjes en sjalen, North face winkels met trekking-spullen en cd-winkeltjes met mantra muziek.   

Het is een verademing dat er door de regen geen stof opwaait. Nadeel is wel dat de straten veranderen in grote modderpoelen. Taxi's worden nerveus want door al het water zie je niet meer waar de grote kuilen in de weg zitten.

We vertrekken tegen het middaguur naar Boudha. Daar treffen we Louise en haar man Ningma. Hij woont in Nepal en is sherpa, zij woont in Australië. Ze nemen ons mee naar een klein Tibetaans restaurantje waar ze vaak eten. Ze wil graag meer weten over ons werk hier in Nepal en aan de hand van foto's geven we haar uitleg over het FAIR project en de cursussen die we hebben gegeven.

Louise en haar man zijn erg actief in Nepal om kinderen uit de afgelegen bergdorpen te helpen. Ze kopen bv rugzakken en schoolkleding want zonder schoolkleding mag je in Nepal niet naar school. Ook geven ze voorlichting over het belang van educatie. Ningma komt uit een bergdorp en wil zo iets terug doen voor zijn eigen bevolking. Louise wil graag bekijken of we iets voor elkaar kunnen betekenen in de toekomst. Daarnaast organiseren ze trekkingen door de bergen waarbij naast wandelen mindfulness voorop staat, mindfulness adventures. Het is mooi om onze ervaringen uit te wisselen en het zijn enorme genereuze mensen. We nemen afscheid en we lopen naar het Sechen klooster. Prachtige, rustige omgeving en een paar straathonden lopen met ons mee. 

We splitsen daarna op. Peter en Carolien gaan in Bakhtapur een kindertehuis bezoeken en Tonnie en ik slenteren nog een beetje rond de Stupa en we nemen de taxi naar Patan. Ook fijn dat ik een keer gids kan spelen na afgelopen week Patan te hebben ontdekt. We bezoeken het prachtige museum en drinken koffie in de tuin. We lopen door de smalle straatjes en bezoeken nog een keer een paar Fairtrade winkels. Prima winkels, geen gedoe met afdingen en de spullen zijn authentiek en je steunt diverse goede doelen. We willen de taxi terugnemen maar er is er maar één. De chauffeur denkt kassa en vraagt een absurde prijs om ons naar Thamel te brengen. We weigeren en we lopen terug naar ons hotel van vorige week. De manager wil ons helpen en belt een taxi. Het duurt en duurt, blijkt dat er een groot festival gaande is om het begin van het regenseizoen (regenseizoen was volgens mij al deze ochtend begonnen) te vieren. De manager adviseert ons maar boven op het dakterras plaats te nemen want een taxi nemen is nu geen optie. Op het dak hebben we prachtig uitzicht. Ze trekken al trommelend en onder luid gejuich een groot bouwwerk door de straten, een bouwwerk dat we afgelopen week hebben zien ontstaan dus prachtig om nu het festival mee te maken. Na afloop van het festival lukt het om een taxi te krijgen en keren we terug naar ons hotel waar Peter en Carolien op ons wachten....ook weer op het dakterras! 

We gaan een hapje eten bij Gaia. Genietend van mint lemonade lachen we tot de tranen over de wangen rollen om allerlei kleine voorvalletjes deze dag, zoals mijn lumineuze idee om 30 boterlampjes te kopen voor drie euro terwijl je ze daar alleen maar mocht aansteken (zoiets als kaarsjes willen kopen bij de Onze Lieve Vrouwen kerk in Maastricht ipv van ze aan te steken:)

Ik voel dat ik erg moe ben. Toch is dit ook weer een heerlijke avond, reflecterend op wat we hebben meegemaakt. Verhalen delen over deze bijzondere dag. Peter en Carolien zijn onder de indruk van het kindertehuis dat ze bezocht hebben en waar bijna geen middelen zijn, maar wel zeer gepassioneerde medewerkers. De week werken, laat naar bed, vroeg op, intensieve dagen en slaap tekort, begin ik te voelen. Dus luisteren naar lichaam, vanavond geen blog schrijven en op tijd slapen want morgen gaat om 5.15 uur de wekker en vertrekken we naar Pokhara! 

150 km.....en daar doen we schijnbaar 8 uur over:). We treffen daar weer een groot gedeelte van de rest van de groep en ik verheug me iedereen weer te zien.  

Namaste!