Hobbelend en met piepende remmen de bergen in.....Pokhara!

Dinsdag, vertrek naar Pokhara. Pokhara is een plaats zo'n 200 km van Kathmandu vandaan. Gelegen aan een meer, tussen de bergen, een bekende plaats om te starten met trekkingen. Een groot gedeelte van onze groep verblijft al in Pokhara en de foto's die we toegestuurd krijgen zijn prachtig. We staan vroeg op, koffers zijn gepakt en een deel blijft achter in de opslag van het hotel. 

We zitten front row in de bus en gezien mijn neiging tot wagenziekte lijkt me dat een goed plan.....alhoewel?  Een hele stoet aan bussen vertrekt richting Pokhara. Passagiers zijn m.n. back packers die een meerdaagse trekking gaan maken in de bergen. Stapvoets rijden we de bergen in, delen geasfalteerde weg, delen niet geasfalteerd. Ik snap nu waarom we hier meer dan 8 uur over gaan doen. Hobbelend door grote kuilen, bussen manoeuvrerend langs elkaar, rijden we langzaam ophoog, langs smalle wegen met diepe greppels en afgronden. 

Af en toe stopt de bus, dozen met waterflessen komen naar binnen, banden worden opgepompt of men rent een werkplaats binnen langs de weg waar even een onderdeel wordt gehaald en even later doet de airco het zelfs. Sommige delen van de route lijken op het tv-programma waar twee bekende Nederlanders over de meest onbegaanbare wegen rijden. Onderweg wordt ook nog even een envelop en geld uitgewisseld aan iemand die staat te wachten op ons.....lijkt verdacht veel op een koeriersdienst. 

Langzaamaan wordt de omgeving groener en de lucht schoner.  De rijstijl blijft ongelooflijk. Grote bussen en vrachtwagens die elkaar inhalen op smalle bergwegen. Tonnie ontdekt dat er wel een systeem in zit middels toeteren en lampen flikkeren, geven ze signalen of inhalen een optie is. De bijrijder hangt af en toe uit de deur en geeft met klopbewegingen aan de zijkant van de bus aan of het allemaal goed gaat. Een tegenliggende bus komt frontaal op ons af, ankers uitgooien en het gaat op het nippertje goed. We komen drie vrachtwagens tegen die op hun zijkant in de berm liggen en een vrachtauto die zijn onderstel verloren heeft.

Maar volgens Tonnie komt het allemaal goed, gelukkig 1 iemand die van deze rit geniet. We passeren bergdorpen, zien schoolkinderen met een enkel schriftje onder de arm, afgelegen dorpjes en je vraagt je af hoe het is om hier te wonen.

De bus stopt regelmatig en steeds staat er het Dal Bhad buffet voor ons klaar. We houden het maar bij een soepje, bananen, sultane en een ijsje. De omgeving wordt steeds mooier, groene rijstvelden en dan weer een paar huisjes, rivieren waar vrouwen de was doen....het is prachtig om te zien. 

Na een lange reis komen we aan! We maken even gebruik van de WIFI in het hotel van Peter en Carolien want ik heb geen idee waar wij naar toe moeten. Blijkt dat we in het hotel om de hoek zitten en de taxichauffeur heeft goede winst gemaakt. Marjo en John wachten ons op met een heerlijk glas koud bier. Even landen hier, als je je ogen een beetje dichtknijpt lijkt het net een van de Italiaanse meren met de bijbehorende toeristische winkeltjes, een totaal ander Nepal. We hebben uitzicht op het meer met talrijke kleurige bootjes. Langzaam druppelen de anderen van de groep binnen en we zitten gezellig in de tuin bij te praten. Daarna even opfrissen en een hapje eten. 

Woensdag in Pokhara wordt een dag om nooit te vergeten. Khadga, een van de Nepalese trainers die hier woont en werkt heeft ons uitgenodigd. We wachten op Ruud en Peter, die deze ochtend een belangrijke afspraak hebben met de medisch manager van het revalidatiecentrum waar Khadga werkt. Het is belangrijk om hier tijd in te investeren, dat ze weten waar FAIR zich mee bezighoudt, wat onze doelstelling is etc. Het plan is om volgend jaar, hier in Pokhara, in het revalidatiecentrum, cursus te gaan geven dus contacten leggen is van belang. 

Ruud en Peter keren terug en hebben een positief gesprek gehad. Ruud gaat met Liesbeth vandaag een English Boarding School, waar de dochter van Liesbeth vrijwilligerswerk heeft gedaan. Wij vertrekken met twee jeeps en gaan eerst naar Manag Gumba Pokhara, een Tibetaans klooster in de bergen. Na een klim hebben we adembenemend uitzicht. Het klooster wordt voor ons opengemaakt en stil lopen we rond. We gluren even binnen bij een klein klaslokaal waar kinderen worden opgevangen. Engelse les en we sluiten aan bij de oefening "my name is......". Er is een klein winkeltje en Khadga gaat voor mij een onderhandeling starten over een aantal gebedskettingen en wierook. Het duurt en duurt en ook al kost het voor ons maar een paar euro en zeg ik steeds "is good price", gaat Khadga stug door totdat het best haalbare bedrag is bereikt.

We lopen terug naar de jeeps en gaan door naar een meer. We nemen plaats op een Sultara, een verhoogde stenen plek met twee bomen. Een plaats waar de Nepalezen graag vertoeven en picknicken. De twee taxichauffeurs komen ineens aanlopen met flessen frisdrank en koekjes. We genieten van deze pauze en het rustgevende uitzicht. 

Wij gaan met Marjo, John, Peter en Carolien door naar het revalidatiecentrum / ziekenhuis, Green Pastures, waar Khadga werkt. De rest van de groep is er al eerder geweest deze week. Khadga is druk in telefonisch overleg (met zijn vrouw blijkt later) en met de chauffeur. Plannen worden gewijzigd, gebruikelijk in Nepal en het beste is "to go with the flow". We gaan eerst lunchen bij Khadga thuis. Anju, zijn vrouw is tussendoor snel naar huis gegaan om eten te bereiden. Enorm gastvrij worden we ontvangen en Anju is dolblij om Marjo en John te zien. De gifts worden hartelijk ontvangen en we nemen plaats voor een heerlijke lunch. Het is leuk om te zien hoe Khadga woont en we knuffelen uitgebreid met een van zijn honden. Marjo krijgt bij het afscheid een prachtige Buddha cadeau. Ze is ontroerd van dit gebaar. 

We stappen weer in de jeep en gaan naar het revalidatiecentrum. We krijgen een rondleiding en zijn ook hier weer onder de indruk. Het terrein is enorm groot en ligt prachtig in het groen. We lopen langs de verschillende afdelingen. Eerst langs de dwarslaesie patiënten. Heftig om te zien en het voelt ook wel als een inbreuk op de privacy maar ze zijn het gewend dat regelmatig Europese mensen komen kijken die hier vrijwilligerswerk doen of sponsoren. Aan bed gekluisterd in allerlei fixaties en verder is er niks. De hygiene maatstaven zijn totaal anders dan bij ons en bij sommigen kun je je afvragen of ze ooit levend dit ziekenhuis zullen verlaten. 

Ze hebben een grote afdeling leprapatiënten. We nemen alles in ons op. Lopen langs bij de afdeling fysiotherapie, ergotherapie en de orthopedisch instrumentenmaker en zijn onder de indruk van wat ze kunnen maken aan aanpassingen. 

We bekijken ook de slaapplekken waar ouders en CP kinderen kunnen verblijven. Ze hebben hier ook een CP kamp en dit zou ideaal zijn voor de cursus van volgend jaar. De lucht wordt donker en het begint te rommelen. Een paar druppels en voordat we het weten barst het los. 

Snel naar de jeep en we rijden door naar een Tibetaans vluchtelingenkamp. Ook weer indrukwekkend. We bezoeken een fotogalerie over hoe de Tibetanen naar Nepal zijn gevlucht.....onderdrukt door het Chinese regime. We kopen een paar handgemaakte souvenirs en rijden terug naar het hotel. Even samen iets drinken om alle indrukken te plaatsen van deze dag. 

Een douche is welkom want het was een zeer warme, vochtige dag. Marjo en ik duiken nog even het centrum van Pokhara in voor cadeautjes en we sluiten de dag samen af met Khadga en zijn vrouw Anju. We eten in het hotel en aangezien we met een grote groep zijn duurt het even voordat de maaltijd op tafel staat. In de tussentijd valt twee keer de stroom uit en grijpen we naar onze telefoons voor verlichting. 

Het einde van de avond is nabij en Khadga vertelt over een droom, een symbool, iets visualiseren zodat we volgend jaar met zijn allen terugkomen. 

Het duurt even voordat we het door hebben dat hij bezig is met een afscheidsspeech......we zijn stil en geraakt en allemaal emotioneel. Khadga en zijn vrouw in tranen, vertellend over hoe belangrijk ons werk hier is voor CP kinderen, hoe we hun geïnspireerd hebben en hoe belangrijk het is dat we volgend jaar terugkomen naar Pokhara om hier les te geven. Hij vertelt vol passie over zijn werk en hoe belangrijk het is om CP kinderen en hun ouders in Nepal te helpen.  

Anju deelt ineens cadeautjes uit....symbolen, symbolen die ons iedere dag zullen herinneren aan ons doel, terugkomen in 2018. De dames ontvangen een klein mapje/tasje, de rits moeten we half openmaken en onze droom erin fluisteren en dan snel de rits weer dichtmaken. We kunnen er geld in stoppen om te sparen voor onze reis. Tonnie doneert meteen het eerste bedrag. De mannen krijgen een koperen waterkannetje. Ze moeten dit vullen, iedere dag met een druppel water, zodat het een oceaan wordt..... een hoop symboliek en we eindigen deze avond met warme knuffels. 

We slapen allemaal matig deze nacht, zoveel indrukken te verwerken. 

De donderdag breekt aan en ipv de bus van €8,- terug te nemen en 10 uur te hobbelen naar Kathmandu hebben we besloten terug te vliegen! Tonnie moet even overtuigd worden van dit lumineuze idee maar hè...we zijn een kudde en we have to stick together! 

We checken in en paspoortcontrole skippen we en bij de tassenscan zit niemand. Het fouilleren gebeurt in een hokje met gordijnen en ze is streng...wat ik doe met drie boardingpassen...weet ik veel....effe een gedoetje en borsten worden grondig betast en hup we mogen door. Marjo zorgt op het vliegveld dat ik ook verzekerd ben van een Buddha beeldje en we vliegen met een mini Buddha airlines de lucht in......moet goed komen.

Zittend aan het raam, hopelijk zo zicht op de Himalaya sluit ik dit blog voor vandaag! 

See you in Kathmandu!!!! 

Namaste