Back home again.....of toch nog niet helemaal?

Op verzoek van velen hier nog een laatste blogje......

Zaterdag ochtend, koffers gepakt. Was effe een gepuzzel (op z'n Jochems effe tetrissen met mijn koffer) om alles mee te krijgen want we hebben ons suf gekocht aan leuke presentjes voor thuis. Na relaxed ontbijtje, laatste selfies met hotel personeel, wachten we geduldig in t zonnetje op onze taxi die vanuit Bayi geregeld zou worden. T wachten duurt lang en hier en daar begint de spanning op te lopen of we wel op tijd op t vliegveld zullen geraken.....We hebben geen ticket ivm slechte WiFi dus een beetje op tijd daar zijn is wellicht een aanrader.

Uiteindelijk toch maar eens bellen met een van de vertalers of men nog gedacht heeft aan ons vervoer. Tja....er blijkt iets mis te zijn met onze taxi, mankementje hier of daar en niemand die bedacht heeft dat wij dat misschien ook moeten weten. We regelen via hotel zelf maar een taxi en in de tussentijd krijgen we bericht uit Bayi dat er van hun uit ook een taxi onderweg is. Tja, beetje moeilijk uit te leggen aan hotel dat we hun taxi niet meer nodig hebben.....De taxi arriveert en natuurlijk passen al onze koffers en drie Nederlandse personen er helemaal niet in. Jochem besluit spontaan dat hij met koffers deze taxi neemt en ons wel weer treft op t vliegveld met de Bayi taxi..... Oef, komt dat goed? De hotel manager ziet onze verschrikte blikken en geeft met de vertaal app aan dat t een zeer betrouwbaar taxi bedrijf is.

Een paar minuten later staat de luxe Bayi bus voor onze neus. We stappen in en zien dat de chauffeur niet helemaal op zijn gemak is. Hij gebaart dat er drie personen moeten zijn en koffers.....tja, wij uitleggen "no no it's ok, you drive". Midden op de weg zet hij ineens zijn bus aan de kant, druk bellend en duwt mij de telefoon in de handen. Helen aan de telefoon die in paniek zegt: "where is Joppie???" Tja, die zit in een andere taxi en echt alles komt goed Helen.

We hebben een super vlucht en een al lof voor de KLM! Zelfs Duitse mevrouw met breekbaar Chinees porselein bereid gevonden om te "moven" zodat Jochem op de terugreis naast ons kon zitten. We hebben een fijne terugvlucht en kijken zo'n vijf films achter elkaar:) waaronder op aanraden van Jochem "de Marathon"....effe lachen om zijn Rotterdamse humor!

Na landing ziet Ingrid al in een kier mijn Joris springen.....ah, daar staan ze allemaal! Wat een warm welkom en fijn om iedereen weer te zien! Jochem wordt verwelkomd met een witte boterham met pindakaas die hij direct opeet! Even flink knuffelen met iedereen en dan is t tijd om afscheid te nemen, vreemde gewaarwording na zo'n intensieve tijd samen. Ieder weer zijn eigen weg maar gelukkig zie ik Ingrid dagelijks en houden we met Jochem wel contact.  

De terugreis is vermoeiend. Nacht overgeslagen, hyper kids op de achterbank en een moeder die op instorten staat is geen goede combi. Eenmaal thuis snak ik naar mijn eigen vertrouwde bed, tot teleurstelling van de kids die echt even tot morgen moeten wachten op de cadeautjes. Zondagochtend is iedereen blij met alle Chinese muk.....Joris een mega vlieger gekocht met een groot katrol dus hup t veld in en uitproberen. Fleur blij met alle Chinese beauty productjes en snoep.

Zelf voel ik me ontheemd......extreem moe en enorm emotioneel. Waar komt dit vandaan? Ik kan t niet plaatsen. Vroeg naar bed, midden in de nacht klaar wakker en ja hoor...t is gewoon weer een werk maandag! Helemaal niet bij stilgestaan dat misschien een paar dagen landen een goed idee zou zijn nee hup gewoon weer back to real life....er staan tot slot van rekening ook hier in Nederland weer hele bijzondere lieve kindjes op ons te wachten. 

Ingrid en ik hebben de witte doktersjas uit China aangetrokken en lopen door Adelante. Iedereen is mega enthousiast en blij ons weer te zien. Wat een warm welkom! Ik lach en huil tegelijk...er is geen ontkomen aan...waar zijn de tissues? Niet iedereen kan t plaatsen, waarom tranen? Ik zelf ook nog niet maar weet dat ik t maar moet laten gebeuren. De dag is hectisch, er is veel te regelen qua planning, behandelen en met iedereen bijpraten. Ingrid wordt ook meegezogen in de waan van de dag en in alles wat er moet gebeuren. Uitgeput en ellendig kom ik thuis en manlief dirigeert me direct naar bed. Ik voel me een zombie hetgeen wel weer past bij Halloween....zou zo de straat op kunnen.

Ik probeer voor mezelf alles te plaatsen.... is dit jetlag, al die emoties? T voelt alsof er een gat zit tussen half september en nu, volledig bezig zijn en geabsorbeerd worden door maar 1 ding....China. Nu thuis zie ik op de kalender dat t november is....november? Mijn god, Sinterklaas komt er bijna aan en er moet nog een verjaardag van mezelf gevierd worden en en en ....... en dat is t laatste waar ik nu mee bezig wil zijn:).

Terugkijkend realiseer ik me dat we een immense intensieve tijd achter de rug hebben. Half september gestort in een avontuur, prive een zeer roerig jaar achter de rug hebben, mijn lieve collega Mauryl die eerst mee zou gaan naar China en toch moest afhaken, t wikken en wegen wat ik zelf nu moest doen, de beslissing om dan toch alleen te gaan naar China (met misschien een hele nare Jochem? maar dat viel gelukkig erg mee:), collega Ingrid die besloot om toch mee te gaan met mij, alle uren voorbereiding tot diep in de nacht, onze waanzinnige tijd in China, gedreven door adrenaline en gewoon doorgaan en dan nu ineens thuis.......t wegvallen van de stress prikkel.....zoals een goede vriend met drie Chineesjes tegen me zei: er zijn mensen die voor minder in een psychose belanden:)    

Hij stuurde me ook een artikel uit de Trouw over hoe je lijf al ergens kan zijn maar je ziel nog elders is....(dank je Ernst)......want dat is t, dat klopt precies, daar komen de tranen en extreme vermoeidheid vandaan. Mijn lijf is hier maar mijn ziel nog niet helemaal......

Ik geniet met volle teugen van alle lieve reacties prive en op het werk. Dat mensen zo uitkeken iedere avond naar dit blog en mijn schrijfstijl, die ik niet wist dat ik die had, zo waarderen. Mensen die geemotioneerd raakten van de verhalen of vol herkenning mee genoten. Ik mis t schrijven ook dus vandaar een afrondend blogje.

T alledaagse leven gaat verder met dit grote avontuur in onze rugzak. Er liggen genoeg mooie uitdagingen in t verschiet. Mijn mindfulness zorgvernieuwingsproject voor team jongeren is goed gekeurd en volgende week eens langzaam na gaan denken over hoe we dit samen met gepassioneerde medewerkers gaan vormgeven. Vandaag een mail dat de tickets voor Nepal geboekt gaan worden, een nieuwe reis, een nieuwe uitdaging, een hele andere reisgroep, andere dynamiek, maar ook een ander land, andere cultuur. Overtuigd dat dit een pracht avontuur gaat worden om daar twee weken les te geven met als mooie afsluiter dat Tonnie zich na een week bij ons voegt en we samen Kathmandu Valley gaan ontdekken! Daarbij wellicht een nieuwe woning dus saai is t hier in Nederland ook niet!

T besef hoe goed we t hier hebben, alle mogelijkheden, de schone lucht, de rust, het tempo, alleen de nap time eens bespreken met mijn leidinggevende!

Ik ga gewoon langzaam landen en mijn ziel die volgt vanzelf zijn weg weer terug naar Nederland. Gewoon door te accepteren wat nu is, vooral te blijven doorademen en te landen in de maand november en wie weet kom ik op het net met een heel ander blog...over mijn leven, mijn werk, mindfulness, food......who knows....schrijfkriebels zijn er iig wel.

Liefs Cesar